Een onmogelijke reportage? | Mijn eigen kinderen ♥
Bijgewerkt op: 24 feb. 2019
Ik krijg regelmatig te horen: “Je zal wel héél veel foto’s van je eigen kinderen hebben!”. Nou…. Nee dus! Ik heb ze natuurlijk wel en mijn telefoon staat vol met foto’s. Maar een fotoreportage met mijn eigen kroost? Poeh! Dat is tegenwoordig een zo-goed-als onmogelijke opgave. Daar zal ik je in dit blogje wat over vertellen…
Kinderen zijn kinderen
Bij iedere reportage houden we de verwachtingen reëel. Kinderen zijn natuurlijk kinderen. Ze hebben vaak energie voor tien, hebben een eigen willetje en er zit geen knopje op om ze een standje lager of hoger te zetten. Gelukkig maar! ♥
Zodra ze kunnen lopen doe ik kinderreportages alleen nog maar op een buitenlocatie. Zo voelen ze zich vrij, is er ruimte om te rennen en te dansen. En we hoeven niet heel de tijd alert te zijn dat ze nergens (in de studio) aankomen wat gevaarlijk kan zijn. We geven ze ook de ruimte om van die vrijheid gebruik te maken en proberen ze spelenderwijs te sturen naar waar we ze willen hebben.
Vreemde ogen dwingen
Dat klinkt allemaal fantastisch natuurlijk, en het mooie is… Het werkt ook! Behalve dus bij mijn eigen kinderen. Voor al jullie kids ben ik toch vaak een “vreemde”. Het spreekwoord “vreemde ogen dwingen” klopt meestal ook wel. Kinderen vinden het leuk om mij te assisteren, gekke grapjes over Papa en Mama te maken en mij te vertellen wiens scheetjes het meeste stinken 😊. Ze laten mooie emoties op hun gezichten zien en blijven lang genoeg zitten om nèt die mooie foto te schieten.
Mijn eigen kinderen? Die zien geen fotograaf, maar die zien hun Mama. In plaats van onderling interactie te hebben rennen ze alleen maar op en neer, haha. Ze hangen om mijn nek, maken van de gelegenheid gebruik om nóg ondeugender te zijn. Een kaartje vol “blooper-foto’s” gegarandeerd! ♥
Gouden uurtje
Laat ik het afgelopen week nu ook nog erger gemaakt te hebben door pas ruim anderhalf uur na bedtijd te vertrekken. In de zomer is de zon halverwege de ochtend al zó fel en het is ook al zó warm, dat ik deze maand óf heel vroeg in de ochtend fotografeer (maar dan ook echt héél vroeg) óf in de avond. Zo hebben we mooier licht en zijn de temperaturen beter te behappen.
De combinatie van “Mama als fotograaf”, het late tijdstip en algehele baldadigheid maakt dat we het “Gouden uurtje” niet gehaald hebben en na 20 minuutjes al weer in de auto onderweg naar huis zaten. Desondanks zijn de foto’s me ontzettend dierbaar! Want dit is ook gewoon hoe het gaat met kinderen en hoe ze zijn. Ik weet zeker dat ik over 15 jaar nog steeds met een glimlach naar deze foto’s terugkijk. En natuurlijk zitten er ook nog een paar hele mooie tussen! ♥
Liefs Malou
